حکمت هایی از زمان (1)

زمان مترادف است با تغییر و حرکت! وقتی تغییر و یا حرکتی نباشد آنگاه زمان بی‌معناست !

ثبات و بقا ویژه خداوند است. لذا زمان بر آن مترتب نیست.

انسان به میزانی که ثبات دارد و یا خدایی می گردد و یا یاد او را در ذهن و قلب نگه می دارد،

از حیطه زمان،تغییرات و حرکات رهایی یافته است و بقا خواهد داشت.

چنین انسانی وارد بی‌زمانی شده است وانسانی معنوی می باشد.

راه ثبات انسان، تمرکز و مراقبه بر یک مفهوم، تصویر، صدا و یا سکوت است!

انسانی که هرلحظه به حس و رنگی در می آید و در حوادث ریز و درشت روزانه غرق می گردد ،

هیچ درک صحیحی از وقایع نخواهد داشت، زیرا آگاهی او تحت تاثیر آن واقعه است

و آگاهی سیلان ندارد و فقط آن بعد بر او موثر است و چشمش ابعاد دیگر را نمی بیند.